سابقه و هدف: یکی از شیوه‌های رایج مصرف اتانول، مصرف افراطی آن می‌باشد که با وجود پرهیز، مصرف آن با اختلالات رفتاری طولانی مدتی همراه است. بنابراین، یافتن روش‌هایی که بتواند در زمانی کوتاه این اختلالات را بهبود بخشد، از اهمیت زیادی برخوردار است. این مطالعه با هدف بررسی اثر کورکومین و تمرین شنا پس از مصرف افراطی اتانول بر بیوژنز میتوکندریایی بافت هیپوکامپ رت‌های نر انجام شد.
مواد و روش‌ها: در یک کارآزمایی تجربی، رت‌های نر نژاد ویستار (250-200 گرم) به مدت 4 روز و هر هشت ساعت یک بار اتانول/دکستروز دریافت کردند. پس از گذشت شش روز پرهیز از مصرف، رت‌های گروه اتانول به صورت تصادفی در چهار گروه شامل: 1) کنترل؛ 2) تمرین شنا؛ 3) کورکومین؛ و 4) تمرین شنا-کورکومین قرار گرفتند. گروهی از رت‌ها نیز که دکستروز دریافت کرده بودند، به عنوان کنترل اتانول در یک دوره کاملاً مشابه مورد بررسی قرار گرفتند. پس از مداخلات، ژن‌های PGC-1α و TFAM در بافت هیپوکامپ مورد بررسی قرار گرفت.
یافته‌ها‌: پس از دوره 20 روزه پرهیز از مصرف اتانول، سطوح PGC-1α به حالت اول بازنگشته بود. علیرغم اثر تمرین بر افزایش PGC-1α (05/0>p)، کورکومین نتوانست آن را به صورت معنی‌داری نسبت به گروه کنترل تغییر دهد. ترکیب کورکومین و شنا به صورت معنی‌داری سطوح ژن‌های PGC-1α و TFAM را در بافت هیپوکامپ افزایش داد (01/0>p).
نتیجه گیری: ترکیب همزمان کورکومین و تمرین شنا در مدت 2 هفته اثر سینرژیستی داشته و موجب بهبود سطوح ژن‌های PGC-1α و TFAM شد و ممکن است باعث افزایش بیوژنز میتوکندریایی در بافت هیپوکامپ پس از مصرف افراطی اتانول شود.
واژگان کلیدی: کورکومین، تمرین شنا، بیوژنز میتوکندریایی، هیپوکامپ، مصرف افراطی اتانول