مریم دلفان، راحله آماده جویباری،
دوره ۱۶، شماره ۳ - ( پاییز ۱۴۰۰ )
چکیده
سابقه و هدف: ناکارآمدی میتوکندریایی یکی از سازوکارهای احتمالی پیدایش و پیشرفت دیابت میباشد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر همافزایی تمرین استقامتی به همراه مکملیاری پروبیوتیک بر بیان ژن PGC-۱α و سیترات سنتاز (CS) در رتهای دیابتی میباشد.
مواد و روش‌ها: ۳۲ سر رت نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به پنج گروه: کنترل-سالم (NC)، کنترل-دیابتی (DC)، مکمل-دیابتی (SDC)، تمرین-دیابتی (TD)، مکمل-تمرین-دیابتی (STD) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی با شدت ۶۰ تا ۶۵ درصد vVO۲peak، پنج روز در هفته در طی چهار هفته اجرا شد. همزمان رتها روزانه دو گرم پروبیوتیک محلول در ۳۰ میلیلیتر آب مصرف نمودند. بیان ژن PGC-۱α و CS به روش qReal-TimePCR اندازهگیری شد. تجزیه و تحلیل دادهها با آزمون آنالیز واریانس دوطرفه در سطح معنی‌داری ۰۵/۰≥p انجام شد.
یافته‌ها: بیان ژن PGC-۱α در گروههای TD (۰۰۶/۰=P) و STD (۰۰۰/۰=P) نسبت به گروه DC افزایش معنی‌داری داشت. همچنین بیان ژن CS در گروههای TD (۰۳/۰=P) و STD (۰۰/۰=P) نسبت به DC افزایش معنی‌داری داشت، اما بین دو گروه TD و STD در بیان ژن PGC-۱α (۰۶/۰=P) و CS (۲۷/۰=P) تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. همچنین اثر متقابل و همزمان دو عامل تمرین هوازی و مکمل پروبیوتیک بر بیان ژن PGC-۱α (۲۵/۰=P) وCS (۴۶/۰=P) مشاهده نشد.
نتیجه گیری: اگرچه چهار هفته تمرین استقامتی به تنهایی و در ترکیب با پروبیوتیک منجر به افزایش بیان ژن PGC-۱α و CS گردید، با این حال به نظر می‌رسد این افزایش ناشی از تمرینات استقامتی بوده و مصرف همزمان پروبیوتیک تجویز شده با تمرین استقامتی دارای تأثیر همافزایی و تعاملی نبود.
