مولود پیاب، احمدرضا درستی مطلق، محمد رضا اشراقیان، فریدون سیاسی، تینا کریمی،
دوره ۷، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۱ )
چکیده
سابقه و هدف: ۲۰ تا ۴۰ درصد ایرانیان از ناامنی غذایی رنج می‌برند. عوامل مرتبط با ناامنی غذایی در هر جامعه متفاوت است و باید مورد بررسی قرار گیرند. مطالعه حاضر با هدف بررسی عوامل مؤثر بر ناامنی غذایی درشهرستان ری انجام شد.
مواد و روشها: این بررسی توصیفی مقطعی روی ۴۳۰ مادر دارای کودک دبستانی در سال ۱۳۸۹ انجام شد. نمونه‌گیری به صورت خوشه‌ای دو مرحله‌ای انجام گرفت. پرسشنامه‌های امنیت غذایی (USDA) و یادآمد ۲۴ ساعته خوراک تکمیل شد. اطلاعات مربوط به وضعیت اقتصادی و خصوصیات اجتماعی و فرهنگی توسط پرسشنامه اطلاعات عمومی بررسی شد. آزمون کا-اسکوار، تحلیل واریانس یک طرفه و رگرسیون ساده مورد استفاده قرار گرفت.
یافتهها: میزان شیوع ناامنی غذایی ۲/۵۰% بود. تحصیلات بالاتر مادر و هم‌چنین سرپرست خانواده، جایگاه شغلی بالاتر سرپرست خانواده، مالکیت واحد مسکونی و امتیاز بالاتر امکانات و تسهیلات زندگی با ناامنی غذایی ارتباط معکوس داشت. با افزایش بَعد خانوار، ناامنی غذایی در افراد مورد مطالعه بیشتر شد. دریافت تمام درشت مغذی‌ها بجز چربی، در گروه ناامن غذایی به طور معنی‌داری کمتر بود.
نتیجه گیری: نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که برای بهبود وضعیت امنیت غذایی خانوار لازم است به ارتقای تحصیلی افراد خانوار و ارتقای شغلی و اقتصادی خانوارها توجه بیشتری شود. هم‌چنین، سیاست‌های کنترل جمعیت با تأکید بیشتر پیگیری شود.
واژگان کلیدی: ناامنی غذایی، مادران، وضعیت اجتماعی- اقتصادی، دریافت غذایی، شهرستان ری
