دانشگاه آزاد اسلامی واحد کازرون ، hoss_ebrahim@yahoo.com
چکیده: (11313 مشاهده)
سابقه و هدف: عصارههای گیاهی به دلیل فعالیت آنتیاکسیدانی و کاهش دهنده چربی خون بسیار مورد توجه هستند. در این مطالعه، اثرات عصاره آبی متانولی گیاه کارده (Biarum carduchrum) در شرایط آزمایشگاهی و مدل حیوانی بررسی شد.
مواد و روشها: این پژوهش در دو مرحله انجام شد. ابتدا فعالیت آنتیاکسیدانی عصاره کارده از طریق سه آزمون: مهار رادیکال آزاد 2و2-دی فنیل-1-پیکریل هیدرازیل( (DPPH)، گیرندگی فلزات و قدرت احیاءکنندکی تعیین و با اسید اسکوربیک، آلفا توکوفرول، BHT و EDTA مقایسه شد. سپس پژوهش به مدت 21 روز با پنج گروه شش تایی موش صحرایی ادامه یافت. گروه اول و دوم موشهای صحرایی به ترتیب از رژیم غذایی معمولی (کنترل) و رژیم غذایی پرچرب استفاده کردند. سه گروه دیگر موشها که رژیم غذایی پرچرب مصرف کرده بودند، روزانه در یک نوبت از طریق دهان 200 ، 400 و یا 600 میلیگرم عصاره به ازای هر کیلوگرم وزن بدن دریافت نمودند. قبل از بررسی و در پایان هر هفته میزان تری گلیسرید (TG)، کلسترول کل (TC)، LDL-C و HDL-C سرم و همچنین وزن موشها تعیین شد.
یافتهها: فعالیت آنتیاکسیدانی عصاره متناسب با غلظت افزایش یافت. عصاره کارده در مهار DPPH و قدرت احیاءکنندگی به ترتیب بهتر از BHT و آلفا توکوفرول بود (05/0 ≥p). همچنین عصاره گیاه باعث کاهش معنیدارTC ، TG و LDL-C ( p به ترتیب صفر، 012/ و 045/0) و افزایش معنیدار HDL-C سرم گردید (006/0=p).
نتیجه گیری: عصاره کارده در مقایسه با BHT و آلفا توکوفرول، خاصیت آنتیاکسیدانی نسبتاً خوبی دارد و سطح چربیهای افزایش یافته سرم ناشی از رژیم غذایی پرچرب را اصلاح میکند.
واژگان کلیدی: عصاره کارده، موش صحرایی، فعالیت آنتیاکسیدانی، پروفایل چربی، رژیم غذایی پرچرب
Hosseini E, Rousta E, Tabib Loghmany F, Mahmoudpour M. In Vitro Antioxidant Activity of Hydromethanolic Extract of Karde (Biarum carduchrum) and Tts Effects on the Serum Lipids of Rats . Iranian J Nutr Sci Food Technol 2014; 9 (3) :1-8 URL: http://nsft.sbmu.ac.ir/article-1-1487-fa.html
حسینی ابراهیم، روستا عصمت، طبیب لقمانی فروع اسادات، محمودپور محمد باقر. فعالیت آنتیاکسیدانی عصاره هیدرومتانولی گیاه کارده (Biarum carduchrum) در شرایط آزمایشگاهی و تاثیرآن بر لیپیدهای سرم موشهای صحرایی. علوم تغذیه و صنایع غذایی ایران. 1393; 9 (3) :1-8