دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل ، bahram1356@yahoo.com
چکیده: (2815 مشاهده)
سابقه و هدف:امروزه استفاده از اسانسها در نگهداری مواد غذایی، نه تنهابهعنوان مواد ضدمیکروبی طبیعی بلکه به عنوان جایگزینی مناسب برای نگهدارنده های سنتتیک و مضر، مورد توجه بسیاری از محققین قرارگرفته است. این تحقیق با هدف استخراج و شناسایی ترکیبات اسانس انیسون و نیز تعیین خصوصیات ضد میکروبی اسانس انیسون بر روی چهار پاتوژن غذاییگرم منفی و گرم مثبت، انجام گرفت. مواد و روشها:در این مطالعه پس از استخراج اسانس انیسون توسط دستگاه کلونجر با روش تقطیر با بخار آب، به منظور شناسایی ترکیبات اسانس استخراجشده از دستگاه GC/MS استفاده شد. همچنین میزان حداقل غلظت بازدارنده رشد (MIC) با استفاده از محیط کشت BHI به روش میکرودایلوشن در پلیتهای 96 خانهای، بر روی میکروارگانیسمهای باسیلوس سرئوس، استافیلوکوکوس اورئوس، اشرشیاکلای O157:H7 و سالمونلا تیفی موریوم، تعیین گردید. یافتهها:در بین ترکیبات شناسایی شده اسانس، trans-anethole (47/87%)، gamma-himachalene (46/6%) و meta-anisaldehyde (48/2%)، ترکیبات اصلی اسانس انیسون بودند. همچنین میزان MIC برای باکتریهای باسیلوس سرئوس، استافیلوکوکوس اورئوس، سالمونلا تیفی موریوم و اشرشیا کلی O157:H7 به ترتیب برابر با 05/0، 06/0، 2/0 و 25/0 میکروگرم در میلی لیتر حداقل میزان غلظت بازدارنده رشد بودند. نتیجه گیری:ترکیب اصلی فرار موجود در اسانس انیسون trans-anethole (47/87%)، بود. اسانس انیسون با دارا بودن قدرت ضدمیکروبی مناسب میتواند با کنترل رشد پاتوژن های غذایی باعث افزایش ایمنی مواد غذایی گردد.
Fathi-Achachlouei B, Babolani Mogadam N, Zahedi Y. Identification of Anise (Pimpinella anisum L.) Essential Oil Compounds and Investigation of its Effect on Some Foodborne Pathogens: Bacillus cereus, Staphylococcus aureus, Escherichia coli O157: H7and Salmonella typhimurium. Iranian J Nutr Sci Food Technol 2020; 15 (2) :113-120 URL: http://nsft.sbmu.ac.ir/article-1-2864-fa.html
فتحی آچاچلوئی بهرام، بابلانی مقدم نیما، زاهدی یونس. شناسایی ترکیبات اسانس انیسون (Pimpinella anisum L.) و بررسی اثر آن بر روی برخی از پاتوژنهای غذایی، باسیلوس سرئوس، استافیلوکوکوس اورئوس، اشرشیاکلای O157:H7 و سالمونلا تیفی موریوم، در شرایط آزمایشگاهی. علوم تغذیه و صنایع غذایی ایران. 1399; 15 (2) :113-120