سابقه و هدف: در مورد تأثیر دو مکمل پروتئین و کراتین به همراه تمرین مقاومتی بر ترکیب فاکتورهای آمادگی جسمانی، سرعت، قدرت و هایپرتروفی عضله در مردان جوان تمرین نکرده مطالعات محدودی انجام شده است. هدف از این تحقیق تعیین تأثیر مکملیاری پروتئین وی و کراتین بر شاخصهای آمادگی جسمانی، سرعت و هیپرتروفی عضلانی درمردان جوان تمرین نکرده طی یک دوره تمرین مقاومتی بود.
مواد و روشها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی است، بدین منظور 36 مرد سالم بدون فعالیت (وزن 92/5±39/72 کیلوگرم، سن 89/1±91/22 سال) به صورت تصادفی به سه گروه 12 نفره تقسیم شدند.گروه تجربی1: مصرف مکمل (پروتئین 1260 گرم و کراتین 450 گرم)+ 6 هفته تمرین مقاومتی، گروه تجربی2: مصرف دارونما+ 6 هفته تمرین قدرتی و گروه کنترل. مدت تمرین چهار جلسه در هفته بوده و در هر جلسه 70-50 دقیقه با شدت 75-60 درصد حداکثر ضربان قلب اجرا شد. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از آمار استنباطی (آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و در صورت لزوم از آزمون تعقیبی بونفرونی) و نرم افزار آماری SPSS -18 انجام شد. سطح معنیداری 05/0 ≥P در نظر گرفته شد.
یافتهها: هیچ تفاوت معنیداری در سرعت، درصد چربی بدن و مصرف بیشینه اکسیژن رخ نداد و در هر دو گروه مکمل و دارونما قدرت بیشینه افزایش معنیداری داشتند و در گروه مکمل متغیرهای وزن، نمایه توده بدن و هیپرتروفی عضلانی نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل و در گروه دارونما فقط نسبت به پیش آزمون افزایش معنیدار داشته و همچنین متغیر توان و استقامت عضلانی نیز در هر دو گروه مکمل و دارونما افزایش غیرمعنیداری داشتند.
نتیجه گیری: تمرین مقاومتی به تنهایی میتواند قدرت را افزایش دهد، اما برای افزایش بیشتر قدرت، وزن و هیپرتروفی در تمرینهای سنگین مقاومتی مصرف مکملهای کراتین و پروتئین وی نیز توصیه میشود.
واژگان کلیدی: پروتئین وی، کراتین ، تمرینات مقاومتی، سرعت، هیپرتروفی عضله
Zahabi G. Effect of Whey Protein & Creatine Supplementation on the Fitness Indicators, Velocity and Muscle Hypertrophy of Untrained Men over a Period of Resistance Training. Iranian J Nutr Sci Food Technol 2015; 10 (2) :19-28 URL: http://nsft.sbmu.ac.ir/article-1-1622-fa.html
ذهبی قدیر. تأثیر مکملهای پروتئین وی و کراتین بر شاخصهای آمادگی جسمانی، سرعت و هیپرتروفی عضلانی در مردان تمرین نکرده طی یک دوره تمرین مقاومتی. علوم تغذیه و صنایع غذایی ایران. ۱۳۹۴; ۱۰ (۲) :۱۹-۲۸