---

سابقه و هدف: این مطالعه با توجه به ‌اهمیت شاخص توده بدن BMI (Body Mass Index) در زنان مبتلا به ‌اضافه‌وزن و چاقی و نقش روایت‌های زندگی در شکل‌گیری اضافه‌وزن و با هدف مقایسه نقش رژیم‌های غذایی و مداخله‌های روایتی در کاهش توده بدن زنان مبتلا به ‌اضافه‌وزن انجام گرفت. افراد و روش‌ها: در این مطالعه که یک طرح نیمه‌آزمایشی مداخله‌ای بود، از بین مراجعه‌کنندگان به ‌کلینیک تخصصی تغذیه و رژیم‌درمانی، ‌۳۰ زن مبتلا به ‌اضافه‌وزن به‌روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایشی ۱ فقط تحت رژیم‌درمانی (به‌مدت ۵ هفته)، گروه ۲ علاوه بر رژیم‌درمانی، تحت روایت‌درمانی نیز قرار گرفتند. گروه کنترل نیز هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند. وزن افراد با حداقل لباس با ترازوی Seca با دقت ۵/۰ کیلوگرم و قد افراد در حالت ایستاده با قدسنج متصل به ‌ترازو با دقت ۵/۰ سانتی‌متر اندازه‌گیری شد. BMI با تقسیم وزن بر مجذور قد بر حسب متر اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS۱۶ و آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون t داده‌های وابسته تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها‌: تحلیل داده‌ها نشان داد در پایان مطالعه رژیم‌درمانی به‌تنهایی در کاهش توده بدن اثر معنی‌داری نداشت (۰۵/۰P>) اما در گروه۲ که روایت‌درمانی نیز به‌همراه رژیم‌درمانی برای آنها اعمال می‌شد، کاهش معنی‌داری در توده بدن دیده شد (۰۰۱/۰P<). مقایسه میانگین‌های ۳ گروه مورد مطالعه نشان داد که تفاوت معنی‌داری در اثرگذاری رژیم غذایی و روایت‌درمانی بر توده بدن در نمونه‌های مورد بررسی وجود نداشت. نتیجه گیری: مشخص شد روایت‌درمانی، فاز اولیه درمان را به ‌اصلاح روایت‌های زندگی که حول اضافه‌وزن می‌‌گردد، اختصاص می‌دهد که همگام با رژیم غذایی اجرا می‌‌شود. به‌عبارتی فاز دوم درمان که به ‌کاهش BMI منجر می‌شود، بعد از اصلاح روایت‌های زندگی زنان چاق اتفاق می‌افتد. رژیم‌درمانی، به‌علت اینکه با روایت‌های زندگی زنان چاق همگام نیست، نقشی در اصلاح روایت‌های زندگی برای عملکرد موفق‌تر رژیم‌های غذایی ندارد. با توجه به ‌اثر بخشی روایت‌درمانی بر کاهش توده بدن و مشخص شدن عدم اثربخشی رژیم‌های غذایی به‌تنهایی، نیاز به ‌بررسی روایت‌های زندگی زنان مبتلا به ‌اضافه‌وزن و اصلاح آن دیده‌ می‌شود. واژگان کلیدی: روایت‌درمانی، شاخص توده بدن ( BMI)، رژیم‌درمانی، اضافه‌وزن