زهراالسادات حاجی سیدتقیانقوی، حمید پورشریفی، فرحناز مسچی، حمیدرضا حسن آبادی، منصور رضایی،
دوره ۱۶، شماره ۲ - ( تابستان ۱۴۰۰ )
چکیده
سابقه و هدف: نرخ شیوع نسبتاً بالای اختلال پرخوری و پیامدهای منفی آن، مانند کاهش کیفیت زندگی و اختلال در عملکرد فردی و اجتماعی موجب شده است این اختلال و پیشگیری از آن به یک مسئله مهم در نظام سلامت کشورهای مختلف از جمله ایران تبدیل شود. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش تجارب آسیبزای دوران کودکی در پیش بینی اختلال پرخوری با میانجیگری طرحواره های ناسازگار اوّلیه بود.
مواد و روش‌ها: با استفاده از روش پژوهش همبستگی، از میان جامعه آماری زنان و مردان ۲۳ تا ۶۵ سال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی در شهر تهران و کاربران اینترنتی این مراکز و رسانه‌های اجتماعی مرتبط، تعداد ۴۰۹ نفر، به عنوان نمونۀ در دسترس، به ابزارهای پژوهش شامل مقیاس پرخوری گورمالی و همکاران (۱۹۸۲)، پرسشنامه طرح وارههای ناسازگار اوّلیه یانگ (۱۹۹۴) و چک لیست تجارب آسیبزای دوران کودکی (۱۹۹۹) پاسخ دادند. تجریه و تحلیل دادهها از طریق نرم افزارهای تحلیل آماری SPSS نسخه ۲۵ و AMOS نسخه ۲۴ و با استفاده از مدلیابی معادله ساختاری انجام شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که تجارب آسیبزای اولیه با اندازه اثر ۱۹/۰ به صورت مستقیم و با اندازه اثر ۲۳/۰ به واسطه طرحوارههای ناسازگار اولیه بر اختلال پرخوری اثر معنی‌داری (۰۱/۰>p) دارد.
نتیجه گیری: توجه به اقدامات پیشگیرانه از تجارب آسیبزای دوران کودکی و همچنین استفاده از مداخلات آموزشی و روان درمانی می‌تواند منجر به کاهش میزان اختلال پرخوری و آثار منفی آن شود.
